In mijn verleden heb ik het leven als een gevangenis ervaren, een plek waar geen ruimte was voor mij. Ik mocht letterlijk niet mezelf zijn en leerde me te schamen voor wie ik was. Dit maakte het moeilijk om contact te maken met anderen, omdat ik ervan overtuigd was dat contact alleen maar tot teleurstelling zou leiden. Je wordt uiteindelijk toch verlaten – dat was wat ik geloofde.

Contact met anderen voelde voor mij beangstigend en riep veel verdriet op. Maar ik kon dat verdriet niet goed voelen. Alles bleef in mijn hoofd; ik rationaliseerde het, zonder echt in contact te staan met mijn emoties. Het voelde alsof ik afgesloten was, van mezelf en van anderen.

Toen ik besefte dat ik mijn emoties nauwelijks kon voelen, laat staan uiten, besloot ik hulp te zoeken. Ik begon met zelfhulpboeken. Ze gaven me inzichten en aha-momenten, maar ik bleef steken in mijn hoofd. Mijn gevoel bleef onbereikbaar.

De echte verandering kwam toen ik me openstelde voor hypnose en regressietherapie. Voor het eerst voelde ik dat ik zoveel meer ben dan wat ik in de spiegel zie. Langzaam begonnen mijn overtuigingen te veranderen, omdat ik bewust werd van waar ze vandaan kwamen. Het werd zichtbaar en voelbaar, en dat bracht me in beweging.

Nu leef ik veel meer vanuit mijn eigen flow dan ooit tevoren. Ik durf mijn angsten te omarmen, omdat ik heb ervaren dat angsten eigenlijk signalen zijn. Ze wijzen me op verandering en nieuwe mogelijkheden. Vroeger liep ik weg voor mijn angsten, maar nu zie ik ze als een uitnodiging om te groeien. Door mijn angsten aan te gaan, ontdek ik steeds weer nieuwe kracht en doorstroming.

 Ik ben een ziel in een fysieke ervaring.